Geçtiğimiz Pazartesi günü ilk defa Karaman`a gittim. Önünden geçtiğim oldu ama hususi hiç gitmemiştim. Staj dolayısıyla Karaman`a gittim.
Öncelikle size şunu söyleyeyim Karaman’ı çok sevdim. Çok düzenli çok sistematik bir çevre planı var. Tabi arıtma tesisinin kokusunu henüz duymadığım için hiç bir olumsuzluk görmedim.
Minibüs şoförleri, otobüs şoförleri, Karaman halkı, esnafı, doktoru hepsi çok sıcak kanlı, samimi insanlar.
Ama ben ilk Fazıl abiyi tanıdım.
Pazartesi sabahı staja yetişmek için hızlıca evden çıktım. Son anda yetiştiğim otobüse bindim en önde şoförün arkasına oturdum. Otobüse binen yolcuların selamını almaktan yarım kalan uykumu uyuyamadım. Sonra etrafa bakınmaya başladım. Yolcularla otobüs şoförünün ilişkisi dikkatimi çekti. Her yolcu kocaman gülücükler atarak otobüse binip, şoföre selam veriyor üstüne hal hatır sorup çoluk çocuktan muhabbet ediyorlar daha sonra da yerlerine oturuyorlardı.
Otobüs şoförü, adını bir yolcudan duyduğum Fazıl Abi de yolculara aynı samimiyetle yaklaşıp sorular soruyor, hasret gideriyordu. Sakarya`da ilk defa otobüse binmiyorum. Üç yıldır buralardayım ama bu samimiyet bu güzel ilişkiye hiç rastlamadım. Bir çoğunuz bilir İstanbul`da yaşadığımı. Bahsetmeme gerek yoktur tahmin ettiğiniz gibi bu ilişkiyi oralarda bulmak, görmek imkansız.
Hele bir yolcunun şoföre yaklaşıp "Fazıl, acil kontör almam lazım şu büfede durabilir misin" demesi beni bitirdi.
Ya Fazıl abi sen ne yaptın bu insanlara nasıl seviyorlar seni, nasıl memnunlar senden, nasıl kurdun bu kadar insanla böyle ilişkiyi?
Yakında insanlar aile hekimlerine yaptığı gibi poğaça börek yapıp sana getirirlerse hiç şaşırma.
Yolun açık olsun yolların kralı, gönüllerin Fazıl abisi.
